اگر کشاورز در فصل پاییز بذر پاشی کرده باشد و دانه ها را در زمین های قابل کشت ریخته باشد و در زمان های مقرر آن ها را آب یاری کرده باشد، و علف های هرز آن را از بین برده باشد، همیشه از لحظه ای که محصولش را برداشت می کند خوشحال است و به آن لحظه امید وار است.ولی کسی که دانه ای نکاشته باشد و زحمتی نکشیده باشد هیچ گونه امیدی هم نباید داشته باشد
با مثالی که عرض کردم معنای امیدواری در زندگی به خوبی مشخص می شود امیدواری یعنی خوشحال بودن جهت فرا رسیدن آن چیزی که دوستش دارد و قبلا مقدمات آن را فراهم نموده است همانند کشاورز که تخم ها را زیر خاک کرده و در زمان مقرر آب یاری کرده است و الان هم امید به برداشت محصول دارد
و شاعر در این زمینه این گونه می سراید:
نابرده رنج گنج میسر نمی شود مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد
طبیعى است اگر انسان انتظار و امید چیزى را دارد باید خود را براى استقبال از آن آماده کند همان گونه که خداوند متعال در قرآن کریم می فرماید:
پس هر که به لقاى پروردگارش امید دارد، باید کارى شایسته انجام دهد، و هیچ کس را در عبادت پروردگارش شریک نکند«1»
البته همان گونه که انسان همیشه باید به رحمت و مغفرت الهی امیدوار باشد باید از عذاب و غضب او نیز ترسناک باشد و این دو همانند دو بال کبوتری هستند که جهت پرواز به آن ها نیازمند می باشد همان گونه که لقمان حکیم به فرزندش می فرماید:
فرزندم! اگر دل مؤمن را بشکافند در آن دو نور خواهند یافت؛ یکى نور ترس الهى و دیگرى نور امید و رحمت که هر دو با هم یکسانند«2»
منابع:
1: قُلْ إِنَّما أَنَا بَشَرٌ مِثْلُکُمْ یُوحى إِلَیَّ أَنَّما إِلهُکُمْ إِلهٌ واحِدٌ فَمَنْ کانَ یَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لا یُشْرِکْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً«کهف آیه 110»
2:. تفسیر اثنى عشرى.
